Ubieranie kina. Odcinek 1, część 1.

Odcinek 1: Pedro Almodóvar i Jean-Paul Gaultier

Na kilka tygodni Wikipedię zamieniam na Voguepedię i zabieram Was w zaskakująco interesującą podróż po zagmatwanych związkach mody z filmem. W każdy czwartek na portalu G-punkt.pl.

Pierwsze olśnienie, pierwsze spotkanie

Podobno Jeana-Paula Gaultiera do zostania projektantem zainspirowało kino. Kiedy miał dziewięć lub dziesięć lat, obejrzał film „Ludzie i manekiny” Jacquesa Beckera. Uwiódł go klimat domu mody z czasów Drugiej Wojny Światowej: „To był moment mojego olśnienia i od tego momentu wiedziałem, że chcę projektować i organizować pokazy mody” – powiedział Francuz.

Pedro Almodóvar wspomina, że zna pomysły Gaultiera od połowy lat osiemdziesiątych. Kilka lat później artyści spotkali się na balu dobroczynnym i (mimo że Almodóvar, co również sam wspomina, miał na sobie garnitur od Thierry’ego Muglera) właśnie wtedy rozpoczęła się ich przyjaźń. „Obaj byliśmy uznawani za enfants terribles, chociaż nigdy nie szukaliśmy skandali, były one raczej rezultatem naszej spontaniczności” – powiedział Almodóvar – „Pomyślałem, że mógłbym z nim pracować, gdy zobaczyłem co przygotował dla Madonny na jej trasę Blond Ambition Tour” (czyli między innymi słynny gorset w cielistym kolorze ze spiczastym, stożkowym stanikiem).

Kobieta-maszyna

“Kika” to trudna do gatunkowego zakwalifikowania historia kobiety, która jest niepoprawną optymistką. Naiwność dziecka, jaka cechuje jej podejście do życia sprawia, że Kika będąc w centrum wydarzeń, na żadne nie ma wpływu. Jej partner trawiony kompleksem Edypa, szuka erotycznych doznań w fotografii i podglądaniu samej Kiki. Kochanek kobiety okazuje się być seryjnym mordercą, a upośledzony brat gospodyni (która podkochuje się w tytułowej bohaterce), zbiegłym z więzienia gwałcicielem. To brutalny świat, w którym policjanci są karykaturą archetypu macho, a całe zło rzeczywistości opisywane jest z upodobaniem przez media, które w „Kice” reprezentuje ekscentryczna Andrea Caracortada (Andrea z pociętą twarzą) i jej program „Okropności dnia”.

To zdesperowana reporterka, która jeździ po mieście na skuterze w kostiumie przypominającym zbroję, z kamerą przyczepioną do hełmu, poszukując sensacji. Każdy swój program zaczyna od wymienienia zbrodni, o których dowiedziała się w ostatnim czasie. Tę tyradę podkreśla teatralnymi gestami, a jej autokreację dopełniają kostiumy, zaprojektowane przez Jean-Paula Gautiera, które opowiadają swoje osobne historie.

szkic Gaultiera

Małgorzata Jakubowska w rozprawie „Oko na Kikę” pisze, że  „Futurystyczny kostium nie tylko parodiuje postęp technologii, ale także obnaża drapieżność współczesnych reporterów, którzy gotowi są zrobić wszystko, by zdobyć spektakularny materiał dla swojej stacji”. Katarzyna Citko w książce „Filmowy świat Pedra Almodóvara. Uniwersum emocji” zauważa natomiast, że: „Andrea w swoim roboczym stroju przypomina pierwszą kinową kobietę-maszynę, Marię z »Metropolis« Fritza Langa. Podobnie jak ona, bohaterka Almodóvara reprezentuje znamienne połączenie seksualności i technologii, podniety i niebezpieczeństwa, uosabiając ideał męskiego pożądania, jako że technologia zdaje się umożliwiać kontrolę nad cielesnością, a męskie fantazje znajdują wszak odzwierciedlenie w idei kontroli”.

W swoim niepokojącym studiu telewizyjnym (w którym scenografią jest obraz wielkiego, anonimowego miasta oraz czerwone, puste fotele) Andrea nosi suknie, które według Katarzyny Citko są nie tyle wyrazem elegancji, co raczej parodią koktajlowej garderoby. Ponadto, każda z nich odnosi się bezpośrednio do zbrodni bądź innych sytuacji opisywanych przez reporterkę. Gdy Andrea pojawia się po raz pierwszy, ma na sobie długą suknię, która, postrzępiona u dołu i pomalowana czerwoną farbą, wygląda jak zbrukana krwią. Gorset rozerwany w miejscu piersi ma przywodzić na myśl ofiarę gwałtu. Druga z jej sukni, poszarpana na całej długości, z golfem usztywnionym niczym kołnierz ortopedyczny, kojarzy prezenterkę z ofiarą wypadku drogowego.

ciąg dalszy nastąpi, cały tekst można przeczytać TUTAJ.

Bibliografia:

Elizabeth Snead, „The Skin I Live in: Pedro Almodóvar on Jean-Paul Gaultier’s Film Fashions, Friendship”, hollywoodreporter.com, 15.11.2011.

Katarzyna Citko,  „Filmowy świat Pedra Almodóvara. Uniwersum emocji”, Białystok 2007.

Małgorzata Jakubowska, „Oko na Kikę. O filmie Pedra Almodóvara” [w:] „Żeglowanie po filmie”, Kraków 2006, str. 41-79.

Pedro Almodóvar, „Z P. Almodóvarem rozmawia P. Almodóvar”, gutekfilm.pl/zle-wychowanie

fotografie: toutlecine.com, elle.com, zimbio.com, imageamplified.com