28 lipca 2011

Carey Mulligan czaruje ponownie.


W wywiadzie dla "Interview", udzielonym Susan Saradon, Carey Mulligan przyznała, że najszczęśliwsza jest w Nowym Jorku.


Carey opowiadała także o tym, iż kiedyś zdecydowanie wolała teatr od filmu, jednak jedyną sztuką, nad którą pracę naprawdę pokochała, była "Mewa" (w scenicznej adaptacji Czechowa zagrała Ninę) - Mulligan przyznała, że wszystkie związane z nią doświadczenia do dziś wydają jej się niebiańskie. Jednocześnie najbardziej pechowym ze wszystkich wystąpień uznaje to, gdy na scenie kompletnie nie mogła wczuć się w rolę, a po opadnięciu kurtyny za kulisami dowiedziała się, że spektakl oglądali Kate Winslet i Sam Mendes, co wpędziło Carey w serię czarnych myśli o beznadziei jej kariery teatralnej.


"Nie opuszczaj mnie" (reż. Mark Romanek) jest jednym z najciekawszych filmów w całym dorobku Carey Mulligan - to opowieść o trójce przyjaciół, którzy w Hailsham, elitarnej szkole z internatem na dalekiej angielskiej prowincji, wychowywani są na potencjalnych dawców organów. To także historia o miłości w świecie, w którym nie było na nią miejsca. Ten przejmujący, antyutopijny film (będący adaptacją powieści Kazuo Ishiguro) wydaje mi się jednak być obrazem nie do końca wykorzystanej szansy. Świetny temat mógł zostać potraktowany znacznie odważniej.
Oprócz tych najbardziej znanych filmów z filmografii Mulligan ja polecam także dwa kameralne filmy: "And When Did You Last See Your Father?" i "Najlepszy". Pierwszy z nich został wyreżyserowany przez Ananda Tuckera i jest piękną, spokojną opowieścią o miłości syna i ojca. Rodzinną historię oglądamy z perspektywy Blake'a (Colin Firth), który wspominając, zaczyna lepiej rozumieć sytuacje, których świadkiem był jako młody chłopak. Będąc już dorosłym mężczyzną, przyjeżdża do umierającego ojca (Jim Broadbent) i stara się zaakceptować przeszłość z wszystkimi jej wadami.


"Najlepszy"
w reżyserii Shany Feste to historia małżeństwa (Susan Sarandon i Pierce Brosnan), których syn (Aaron Johnson) ginie w wypadku. Pewnego dnia do ich drzwi puka nastoletnia Rose (Carey Mulligan), która oznajmia im, iż jest w ciąży, a ojcem dziecka jest zmarły niedawno Bennett. W filmie najmocniej dochodzą do głosu dwa wątki: pierwszym z nich jest ogromny ból rodziców po stracie dziecka, drugim - konieczność akceptacji osoby, która, nieproszona, pojawia się w ich życiu i jest najbardziej żywym (i paradoksalnie najbardziej bolesnym) przypomnieniem tragedii.


O Carey Mulligan pisałam już TUTAJ.
Zapraszam też na Facebooka!
PS. Co do premier z Carey Mulligan, w kolejce czeka "Drive" w reżyserii Nicolasa Winding Refna (za jego reżyserię Refn otrzymał Złotą Palmę w Cannes), w którym oprócz Carey wystąpili Ryan Gosling i Christina Hendricks) oraz "Shame" w reżyserii Steve'a McQueena (autora fenomenalnego "Głodu"), gdzie Mulligan będzie partnerowała Michaelowi Fassbenderowi, a także remake "Wielkiego Gatsby'ego", którego podjął się Baz Luhrmann, który zapewne spróbuje nie tylko zmierzyć się z legendą, ale także, zrehabilitować po chłodno przyjętej "Australii" (główne role w nowym "Wielkim Gatsbym" otrzymali Leonardo DiCaprio i Tobey Maguire) i "Electric Slide", w którym historię rabującego banki Eddiego Dodsona (Ewan McGregor) opowie reżyser Tristan Patterson.


fotografie: Mikael Jansson dla Interview Magazine


25 lipca 2011

Hello, Carey Mulligan!



Na początek kilka faktów: Carey Mulligan urodziła się w Londynie w 1985 roku. Odkąd skończyła 15 lat marzyła o tym, by zagrać u boku Judi Dench. W kinie zadebiutowała w 2005 roku rolą Kitty Bennet w "Dumie i Uprzedzeniu" Joe Wrighta, natomiast 3 lata później miała swój debiut na Broadway'u - "Vogue" napisał wtedy, iż świat mógł podziwiać prawdopodobnie najlepszą Ninę w historii adaptacji "Mewy" Czechowa, natomiast "The Observer" - iż jej gra była prawie nieznośnie wstrząsająca.


Carey Mulligan zauroczyła mnie odkąd po raz pierwszy zobaczyłam ją na ekranie. O filmie "Była sobie dziewczyna" pisałam już TUTAJ i TUTAJ i muszę przyznać, że film zrobił na mnie wrażenie przede wszystkim ze względu na niesamowity klimat, ale jeszcze bardziej - z powodu głównej roli żeńskiej (za którą, nawiasem mówiąc, Mulligan dostała BAFTĘ i była nominowana do Oscara oraz Złotego Globu). Ten film był oczywiście wielkim przełomem w jej aktorskiej karierze.


W międzyczasie, Carey Mulligan stała się ikoną mody, faworytką najbardziej prestiżowych zestawień najlepiej ubranych gwiazd i ulubienicą stylistów magazynów takich jak "Vogue" czy "Vanity Fair". Podróżuje zawsze ze swoim iPodem, który wypełniony jest nagraniami Laury Marling, Kate Rusby i Emilíany Torrini.


Andrew Garfielda
, który partnerował jej w filmie "Nie opuszczaj mnie", zauroczyła jej bezpretensjonalność: Zostaliśmy poproszeni o wymienienie naszych ulubionych filmów i wszyscy zachwycali się dziełami Michaela Haneke. Carey natomiast powiedziała: "Indiana Jones i Ostatnia Krucjata".


Lone Scherfig, reżyserka filmu "Była sobie dziewczyna" mówi, iż Carey przyciągnęła jej uwagę już w pierwszym momencie spotkania. Nie dlatego, iż kogoś jej przypominała, przeciwnie - dlatego, iż nie przypomina nikogo innego, jest zupełnie niepowtarzalna. I pomimo nieśmiale pojawiających się porównań Mulligan do Audrey Hepburn, lub od niedawna - do Michelle Williams, trudno jest nie przyznać Scherfig racji.


Wystarczy przypomnieć sobie jej krótki występ w filmie "Bracia" Jima Sheridana - jej Cassie Willis, czekająca na powrót męża z frontu, wiedząca podświadomie, iż nigdy go już więcej nie zobaczy, jest przejmująca i bardzo... zapamiętywalna. Sam Sheridan przyznaje, iż Mulligan ma w sobie ogromną, niedefiniowalną jakość, która wkrótce pomoże jej być jedną z najbardziej charakterystycznych aktorek swojego pokolenia.


Tyle na dzisiaj, ciąg dalszy oczywiście nastąpi.
A co Wy myślicie o Carey Mulligan? Czy zachwyciła Was w jakimś filmie lub może przeciwnie, zupełnie nie zgadzacie się z entuzjastycznymi opiniami na jej temat? Czekam na Wasze opinie tutaj i na Facebooku!


PS. na 2012 rok przewidziana jest premiera filmu "My Fair Lady" w reżyserii Emmy Thompson. Biorąc pod uwagę tytuł, prawdopodobnie będzie to bardziej remake filmu z 1964 roku z Audrey Hepburn, niż adaptacja "Pigmalionu" G.B. Shawa, jednak mam wrażenie, iż obsadzenie Carey Mulligan w roli Elizy Doolittle było naprawdę trafnym posunięciem (wcześniej jako odtwórczynię głównej roli typowano Keirę Knightley).

fotografie: Peter Lindbergh dla "Vogue'a"

22 lipca 2011

Miłość i inne używki


Love and Other Drugs
reż. Edward Zwick
2010

Potencjał w tym filmie od początku był spory - duet aktorski Jake Gyllenhaal & Anne Hathaway i ciekawa tematyka (przede wszystkim nie eksploatowana jeszcze w kinie choroba Parkinsona, na którą cierpi główna bohaterka, ale także - zawiłości rynku, lub raczej: marketingu medycznego).


Film "Miłość i inne używki" zaczyna się jednak niemrawo. Lata 90. Przypadkowe spotkanie łączy dwójkę ludzi, Jamiego i Maggie, którzy początkowo zainteresowani są przelotnym romansem, a my śledzimy rozwijające się między nimi uczucie. Poziom emocji na ekranie jest jednak bardzo letni.


Cóż, film największe zainteresowanie wzbudził we mnie dopiero wtedy, gdy z ekranu padło słowo "viagra". Bo Jake Gyllenhaal jako akwizytor/przedstawiciel handlowy/marketingowiec wypada naprawdę wiarygodnie (trochę lepiej, niż łamacz serc-Don Juan, chociaż, przyznam, że ochoczo rozsyła na wszystkie strony swój ujmujący uśmiech i... sam jest całkiem ujmujący). Właśnie tutaj chyba dochodzi do głosu zjawisko filmowego utożsamienia, bo ja naprawdę kibicowałam Jamiemu, a wspomnianą viagrę od samego początku potraktowałam jako gwarant jego upragnionego sukcesu (bohater porzucił szkołę medyczną, by pokazać apodyktyczym rodzicom, iż nie ma ochoty podporządkowywać się ich wymarzonym ideałom).


Annie Hathaway jest jak zwykle absolutnie czarująca, a rola, którą zagrała zdecydowanie zasługuje na uwagę - niepokoje bohaterki, ale także - jej chorobę Hathaway odegrała w sposób wiarygodny. Maggie daje się lubić, ale jednocześnie nie wzbudza wymuszonego współczucia, co więcej, wcale o nie nie zabiega.


Muszę przyznać, że jest to zdecydowanie film "z momentami". I nie mam tu bynajmniej na myśli nagiego biustu Anne Hathaway. Sceny, w których pokazany jest rozwój romansu Jamiego i Maggie, bywają wciągające, a stopniowe pogłębianie ich wzajemnej fascynacji ukazane poprzez pryzmat... wielkiej pasji Maggie, jaką jest fotografia i szeroko pojęta sztuka w ogóle, to bardzo ciekawy zabieg. Miejscami film wygląda tak, jakby twórcy zagubili gdzieś ideę i poszybowali w stronę kiepskiej komedii dla nastolatków, ale w ostatnim momencie zmienili jednak zdanie.


Co więcej, zauroczył mnie soundtrack do tego filmu, bo jest niesamowicie lekki i przyjemny, a zakończenie, muszę to przyznać, jest nawet odrobinę wzruszające. Odrobinę.


Nie jest to najlepszy film w filmografii Edwarda Zwicka. Producent i reżyser filmów takich, jak "Krwawy Diament", "Ostatni Samuraj" czy "Wichry Namiętności" spróbował swoich sił jako twórca romansu o lekkim zabarwieniu komediowym. Skutek nie jest porażający, jednak "Miłość i inne używki" to film, który można uznać za kawałek całkiem przyjemnej rozrywki.


fotografie: listal.com

20 lipca 2011

Hiszpański Cyrk

Balada triste de trompeta
reż. Álex de la Iglesia
2009


Krwawa groteska w szaro-czarnych barwach, poturbowani przez życie bohaterowie i smoliście czarny humor - "Hiszpański cyrk", najnowszy film Álexa de la Iglesii to film, który można pokochać, albo wyłączyć z poczuciem totalnego niesmaku. Ja byłam zauroczona.


Głównymi tematami filmu są zemsta, żądza i namiętności, a główna oś historii rozgrywa się w krajobrazach podupadłego cyrku. Reżyser świetnie bawi się toposem klauna, niejako rozbijając go na dwie postacie - Sergio (Antonio de la Torre), wesoły klaun jest u Iglesii uosobieniem fałszu - śmieszny na scenie po zdjęciu maski okazuje się być brutalem, natomiast Javier (Carlos Areces), smutny klaun, obarczony dramatami przeszłości, całą tragedię swojego przejmująco smutnego dzieciństwa pragnie przelać w kreowaną przez siebie postać. Mężczyzn łączy (a może - rozdziela?!) ogromna namiętność do akrobatki Natalii (Carolina Bang), która bawiąc się ich uczuciami napędza spiralę przemocy, szaleństwa i bólu.



Gdy na ekranie pojawiły się napisy końcowe, pomyślałam (jak zapewne wielu innych widzów): Álex de la Iglesia jest/musi/chce być hiszpańskim Quentinem Tarantino. Jednak wkładanie go do takiej szufladki jest dość krzywdzące: reżyser garściami czerpie nie tylko z dziedzictwa światowego kina czy amerykańskiej popkultury, bo "Hiszpański Cyrk", na swój perwersyjny sposób wciąż pozostaje filmem na wskroś hiszpańskim, przemycając delikatnie cytaty z historii i tradycji.


Co ciekawe, Álex de la Iglesia w swojej filmowej twórczości sięga po tematy z pogranicza horroru i groteski, tworzy antyutopie, w których umieszcza klaunów, wykolejeńców i terrorystów-mutantów (jest między innymi reżyserem filmu "Perdita Durango", opowieści o kapłanie voodoo, który porywa dwójkę nastolatków chcąc złożyć ich w ofierze swoim bogom, zagranym przez samego Javiera Bardema na moment przed rozpoczęciem się jego błyskotliwej międzynarodowej kariery). 


W doborze tematów oraz ich realizacji de la Iglesia wydaje się być bezkompromisowym entuzjastą, przez co, przyznaję, dla mnie jest jednym z najciekawszych hiszpańskich twórców.


TUTAJ możecie polubić blog na Facebooku!


fotografie: listal.com, sgomistika.com, baladatristedetrompeta.blogspot.com

18 lipca 2011

Wielkie Rozczarowania


Na pewno wielokrotnie zdarzyło się Wam czekać na jakiś film, pokładać w nim duże nadzieje, bądź po prostu, mieć ochotę na chwilę dobrej rozrywki, a później, gdy już siedzieliście w kinie, przed ekranem komputera lub telewizora, zaczęliście poważnie zastanawiać się
a) dlaczego w ogóle wybraliście ten film
b) kto dopuścił go do dystrybucji, skoro setki bardziej interesujących projektów kurzy się gdzieś na półkach zapomnianych kin studyjnych lub czeka na zrealizowanie...

Mi też to się zdarza i dlatego dzisiaj kilka słów o dwóch takich filmach:

"Jedz, módl się, kochaj"
reż. Ryan Murphy
2010


Czego oczekiwałam?
Uroczego, wciągającego i błyskotliwego filmu o miłości, rozgrywającego się w pięknych plenerach, który swoim przesłaniem daje nadzieję i napawa optymizmem.


Co obejrzałam?
Historię nawiedzonej, płaczliwej i niezdecydowanej kobiecie imieniem Elizabeth (Julia Roberts), która na początku postanawia skrajnie zmienić swoje życie, by później przez bite dwie i pół godziny udawać uduchowioną rewolucjonistkę, która daje z siebie tyle ognia, co złamana zapałka.


Plus cała masa banałów w stylu "Nie masz podobać się mężczyznom, tylko sobie. Skoro żaden jeszcze nie uciekł z twojej sypialni to znaczy, że jesteś boska. Jedzenie może być sensem twojego życia, więc teraz zjemy tę pizzę, a później pójdziemy kupić większe jeansy". 
Błagam...


I cios w serce (prawie tak wielki, jak zobaczenie Antonio Banderasa w reklamie banku) - Javier Bardem jako ukochany głównej bohaterki. Jest świetny (mimo to nie wiem, dlaczego przyjął tę rolę), ale nawet on nie uratuje tak żałosnej historii. 


Plusy?
Oprócz Bardema - Plenery plus część rozgrywająca się w Italii, bo włoskość, która zafascynowała Elizabeth została oddana naprawdę nieźle.



"Kobieta, która pragnęła mężczyzny"
reż. Per Fly
2010


Czego oczekiwałam?
Wciągającego dramatu erotycznego, pełnego pasji, emocji, dobrego aktorstwa i, cóż, seksu.

Co obejrzałam?
Bardzo letnią opowieść o dwójce ludzi - niestabilnej emocjonalnie kobiecie (Sonja Richter), którą dręczą koszmary i mężczyźnie (Marcin Dorociński), który kreuje się na namiętnego brutala, będąc w rzeczywistości naiwnym amatorem.


Reklama tego filmu, która zewsząd komunikowała, iż najciekawszym elementem obrazu będzie bezkompromisowość i erotyka, wywołała tylko niepotrzebną burzę w szklance wody, do tego - krótką i taką, o której nie pamięta się następnego dnia.
(w sieci można znaleźć porównania tego filmu do "Intymności" Chereau czy "Ostatniego Tanga w Paryżu" Bertolucciego - o wiele (!) na wyrost).


Plusy?
Utrzymanie całego filmu w przygaszonej kolorystyce wprowadza do niego nutę niepokoju, której twórcy nie potrafili wywołać dialogami i fabułą. Podobały mi się też same zdjęcia, ale nie potrafiły zatrzeć goryczy rozczarowania.


A jakie filmy były dla Was największym rozczarowaniem?
Zapraszam też na Facebooka, bardzo cieszy mnie to, że jest Was tam coraz więcej :)

fotografie: filmweb.pl, listal.com, stopklatka.pl

6 lipca 2011

Magiczne Projekcje Zastępczej Rzeczywistości (część 3)


Demoniczna wydaje się być także nienamacalność świata Davida Lyncha. Reżyser potrafi odtworzyć go niezależnie od okresu historycznego i opowiadanej historii, co jest wyrazem potęgi surrealizmu.


W filmie "Człowiek Słoń" Lynch przenosi się do wiktoriańskiej Anglii opowiadając historię Johna Merricka (John Hurt) cierpiącego na rzadką przypadłość genetyczną – zespół Proteusza – asymetryczny przerost skóry, mięśni i kości. Z powodu deformacji John przezywany jest tytułowym określeniem, wyrażającym pogardę dla jego fizycznej ułomności. 


Bohater, przez lata występujący w objazdowym cyrku został przez swojego protegowanego obdarty z człowieczeństwa. Staje się atrakcją, eksponatem, dzięki któremu ludzie mogą dać upust swojej ciekawości oraz uleczyć kompleksy. Dopiero przypadkowo poznany doktor Frederick Treves (Anthony Hopkins) nie tylko odkrywa w nim wrażliwość, inteligencję i niebywałą kulturę osobistą, ale także pomaga mu odnaleźć się w społeczeństwie. John przez chwilę może się poczuć, jak... człowiek, mimo że zdążył już zapomnieć, iż naprawdę nim jest. 


Film Lyncha z jednej strony może być odebrany jako manifest – filmowa walka z odmiennościami. Z drugiej jednak strony, to świetny przykład na to, iż nawet w, wydawałoby się, skostniałym XIX wieku, wielokrotnie ukazywanym w kulturze, reżyser oprócz historii potrafił przemycić wiele swojego stylu. Klimat jego twórczości szczególnie silne piętno odciska na scenie, w której nocny stróż szpitala, gdzie John odzyskuje siły, przyprowadza za uprzednią opłatą do pokoju pacjenta pijanych gości baru. Jarmarczna atmosfera sceny podkreśla upodlenie Merricka, a towarzyszące jej surrealistyczne kadry nadają rytmu i dynamiki. 


Lynch, jako czołowy przedstawiciel filmowego postmodernizmu wymyka się jakiemukolwiek klasyfikowaniu. Sam reżyser przyznaje, iż tworząc film, często nie ma nawet przygotowanego scenariusza. Liczy się pomysł, zdanie, strzępek koncepcji, który zostaje starannie zapisany i następnie zrealizowany. W "Inland Empire" Lynch zastosował metafilmową konwencję, przeplatając opowieść o tworzeniu filmu z wydarzeniami rzeczywistymi.



Miłość i zdrada stają się synonimami, a jednocześnie: nigdy nie wiadomo, co jest rzeczywistością, a co fikcją. Najsłynniejsze dzieło reżysera, "Miasteczko Twin Peaks" pozornie tylko jest filmową odpowiedzią na pytanie "Kto zabił Laurę Palmer?".


Wielopoziomowy portret prowincjonalnej społeczności, towarzyszącej tej kryminalnej zagadce, u Lyncha staje się obrazem czystej groteski. Idylliczne miasteczko skrywa w sobie wiele tajemnic, a zjawiska paranormalne, dziwaczni ludzie i konwencja dreszczowca to również wnikliwa obserwacja amerykańskiej rzeczywistości. Nie bez przyczyny mówi się więc, ze świat wykreowany w "Twin Peaks" zrewolucjonizował obraz telewizji.

Kino autorskie jest samo w sobie bardzo rewolucyjne. Reżyserzy proponują nam zupełnie nowe patrzenie na kino i wymagają od widzów dużej otwartości umysłu dla historii i obrazów, które tworzą. Wykreowane światy mówią także wiele o kondycji współczesnego społeczeństwa, często niosąc zakodowany przekaz poprzez finezyjne fantasmagorie, którym warto dać się porwać.


Poprzednie części tekstu można przeczytać TUTAJ i TUTAJ, a cały artykuł pojawił się  w trzecim numerze Eclectic Magazine

fotografie: listal.com, allmoviephoto.com

5 lipca 2011

Magiczne Projekcje Zastępczej Rzeczywistości (część 2)


Ogromna dbałość o wizualną stronę filmów, tak charakterystyczna dla dzieł Terry'ego Gilliama jest także jedną z głównych zalet twórczości Tima Burtona. Burton żongluje tematami. Biografię najgorszego reżysera wszech czasów, Eda Wooda, zrealizował w konwencji horrorów z lat 30. i 40. ze wspaniałym komediowym sznytem. 


Mistrzowskie ekranizacje komiksów o Batmanie cechuje bardzo nowatorskie podejście do tematu i świetny klimat mrocznego siedliska zła - Gotham City. Wydawałoby się także, że nie ma lepszego kandydata do wyreżyserowania ekranizacji kultowych książek Lewisa Carrolla - burtonowskiej "Alicji w Krainie Czarów" co prawda brakuje iskier i emocji, jednak nie można odmówić jej fantazji, przejawiającej się w przepięknej scenografii, brawurowo zagranych postaciach i kostiumach, których autorką jest (laureatka dwóch Oscarów w tej kategorii), Colleen Atwood, z którą reżyser współpracował także przy filmach "Planeta Małp", "Jeździec bez głowy" oraz "Duża Ryba".



Ten ostatni jest jednym z najlepszych tytułów w filmografii Tima Burtona. Na życiorys głównego bohatera filmu, Edwarda Blooma  (Ewan McGregor/Albert Finney) składają się historie jak z bajki, komedii romantycznej czy dramatu wojennego. W świecie jego wspomnień wszystkie miasta o odpowiedniej wielkości mają swoją wiedźmę zamieszkującą bagna i zjadającą niegrzeczne dzieci. 



To świat, w którym czas zatrzymuje się, gdy spotykasz miłość swojego życia, a złapanie tytułowej dużej ryby, przedmiotu pożądania, symbol szczęścia i spełnienia okazuje się być niczym innym jak zawarciem związku małżeńskiego, nałożeniem obrączki na serdeczny palec ukochanej. Tam utopia jest pięknym więzieniem, z którego trzeba uciec, by spotkać na swojej drodze inspirujących ludzi, a droga do szczęścia, mimo że żmudna i wymagająca ciężkiej pracy, okazuje się być usłana żonkilami.


Odwiedzający umierającego Edwarda syn (Billy Crudup) zdaje sobie sprawę, iż tak naprawdę nigdy nie poznał swojego ojca: nie potrafi powiedzieć, które z opowieści, zasłyszanych w ciągu całego życia są prawdziwe, a które okazują się być wyłącznie wytworem nadmiernie bujnej wyobraźni Edwarda. William małymi krokami próbuje odkryć prawdę. Kreowanie zastępczej rzeczywistości jest tutaj formą buntu przeciwko szarej codzienności. Znudzenie bylejakością świata i dar pasjonującego przemawiania pomagają bohaterowi przeżyć w miejscu, które, mimo że wypełnione ukochanymi, życzliwymi ludźmi, jest zbyt małe na jego ambicje i zbyt nijakie dla jego niepowtarzanej osobowości.




Ojciec przez lata opowiadając synowi historie o swojej młodości buduje wokół siebie legendy. Tim Burton z wielką pieczołowitością odtwarza całą historię, a pojedyncze epizody tworzą układankę będącą wyrazem sprzeciwu wobec szarej rzeczywistości.


Burton, którego twórczość w minionym roku była tematem wielkiej wystawy w nowojorskim Museum of Modern Art, znany jest także ze swojej fascynacji tematami grozy i makabrą podszytą lekkim absurdem. Stąd zapewne w jego filmografii pojawiły się filmy takie jak "Edward Nożycoręki", animowana "Gnijąca Panna Młoda" czy musicalowy "Sweeney Todd: Demoniczny golibroda z Fleet Street".


Benjamin Barker (Johnny Depp) przybywa do Londynu, by pomścić krzywdy, których doznał przed laty od bezwzględnego Sędziego (Alan Rickman). Ten, uknuł plan i pod nieobecność Barkera zgwałcił jego żonę i porwał córkę, Johannę. Benjamin wraca więc do miasta i jako Sweeney Todd poprzysięga zemstę. Wspólnie z panią Lovett (Helena Bonham Carter) rozpoczyna, dosłownie, krwawą spółkę – on w swoim salonie podcina gardła nieświadomym klientom, ona z ich ciał robi... wyborny farsz do swoich słynnych w mieście pasztecików.

Makabryczna historia utrzymana jest w ciemnej kolorystyce – czernie i szarości kontrastują tutaj z czerwienią krwi. Londyńska legenda o Sweeney Toddzie i jej broadwayowska adaptacja posłużyła Burtonowi za materiał do filmu, który, poprzez swój muzyczny charakter staje się, wbrew tematyce, naprawdę piękną balladą. Zakochana w swoim wspólniku pani Lovett, mimo wykonywanej profesji wydaje się być promieniem słońca w ich śmiercionośnym domu. Sam Benjamin Barker uosabia tutaj tęsknotę i żądzę zemsty, która jest silniejsza, niż każde inne uczucie.



Część artykułu, który pojawił się w trzecim numerze Eclectic Magazine
(poprzednią publikowałam wczoraj, o tutaj).
ciąg dalszy nastąpi...

fotografie: listal.com, allmoviephoto.com