Pewien dżentelmen

Jeszcze niedawno wydawało mi się, że nie ma lepszych filmów, niż te z Hiszpanii i Ameryki Łacińskiej. Ich klimat, problematyka i sposób przedstawiania rzeczywistości odpowiadają mi w 100% i dlatego wprost uwielbiam je oglądać. Niedawno jednak zaczęłam poznawać kino skandynawskie i chyba się w nim zakocham!

Bardzo lubię ten smoliście czarny humor filmów norweskich czy duńskich, który pomaga twórcom podchodzić do prezentowanych problemów z dystansem i bezpretensjonalnością. Niesamowicie podoba mi się też to, że twórcy ze Skandynawii nie udają mędrców, którzy chcą przedstawić gotowy filmowy przepis na to, jak żyć, to, że do każdej sytuacji i bohatera podchodzą w sposób maksymalnie indywidualny i to, że ich rzeczywistość, często przygnębiająca, nie otrzymuje kolorowych filtrów, raczej: niezbędny naturalizm. Nie poznałam jeszcze tylu filmów z Norwegii, Danii czy Szwecji, aby zbyt mocno generalizować, jednak dzisiaj chcę opisać jeden, który w ostatnim czasie zrobił na mnie naprawdę spore wrażenie.

„Pewien dżentelmen”

reż. Hans Petter Moland

scen. Kim Fupz Aakeson

2010

Ulrik (Stellan Skarskård) właśnie wyszedł z więzienia. Spędził w nim dwanaście lat za zabójstwo kochanka swojej żony. Po tym czasie, żona ciągle ma do niego żal, syn wymazał ze swojego życia istnienie Ulrika, a on sam musi zatrzymać się u (nieatrakcyjnej i niespotykanie napalonej) siostry (Jorunn Kjellsby) swojego starego znajomego.

Klimat tego filmu jest wprost rewelacyjny. Zamiast depresyjnej opowieści o nawróceniu i ponownej socjalizacji człowieka upadłego, mamy tutaj czarną komedię, w której były więzień staje się niemal playboyem i z prawdziwą fantazją rozlicza się ze swoją mafijną przeszłością. Film miejscami bywa też smutny, ale nie jest to smutek rozpaczy, raczej: rozczulenia.

Kapitalna jest sama postać Ulrika – Stellan Skarskård stworzył wielowymiarową rolę, wzruszającą i rozbrajająco zabawną jednocześnie, za którą otrzymał Amandę – nagrodę Norweskiego Międzynarodowego Festiwalu Filmowego. Rewelacyjne tło stanowią dla niego wspomniana Jorunn Kjellsby, Aksel Hennie w epizodycznej roli handlarza bronią i Bjørn Sundquist jako nadmiernie elokwentny mechanik, z którym po wyjściu z więzienia pracuje Ulrik. 

Warto w tym filmie zwrócić uwagę na akcenty polskie: główny bohater co prawda ma w swoim pokoju telewizor, ale odbiera tylko jeden kanał: polski. Dlatego razem ze swoją współlokatorką ogląda „Trędowatą” i tańczy do piosenki duetu Krzysztof Krawczyk & Goran Bregović. Polska jawi się tu co prawda jako dosyć egzotyczna kraina, w której nawet kazirodztwo nie jest niczym zaskakującym, jednak jest to wplatane w dialogi ze smakiem i dużym poczuciem humoru.

A Wy które kinematografie oglądacie najchętniej?

Fotografie: novekino.pl