Slumdog Millionaire

Postanowiłam wrócić na chwilę do nieco już przebrzmiałego tematu, jednak ten film zapadł mi w pamięć tak bardzo, że muszę go tutaj trochę polukrować.

reż. Danny Boyle
scen. Simon Beaufoy
2008

Po zapowiedziach nic nie zwiastowało sukcesu, miało to być raczej Bollywood by Hollywood, czyli ckliwa, wielowątkowa historia w indyjskich barwach, krajobrazach, materiałach i fakturach, o miłości, nienawiści, zdradzie i przebaczeniu.



Reżyser Danny Boyle stworzył jednak urzekającą i autentycznie poruszającą opowieść o chłopcu ze slumsów Bombaju, który, brutalnie przesłuchiwany przez policyjnych funkcjonariuszy tłumaczy, dlaczego zaszedł tak podejrzanie daleko w hinduskiej wersji megapopularych "Milionerów".
Każde następne pytanie to kolejna opowieść z życia młodego chłopaka Jamala (absolutnie porywający Dev Patel, o którym bez wątpienia napiszę jeszcze wkrótce), który, choć zabrzmi to banalnie, całe życie poświęcił swojej jedynej miłości, Latice (Frieda Pinto). Losy Jamala, Latiki i jego brata Salima są jak najbardziej kolorowy i nieprawdopodobny kalejdoskop, plątanina gorzkich momentów załamania i krótkich chwil ekstatycznego szczęścia.
Jamal, ślepo wierząc w szczęśliwy los brata, nieustannie podąża jego śladami jakby nie zdając sobie sprawy, że jest to wędrówka w świat przestępstw, przemocy i bólu. Sam po prostu walczy o lepszy los dla siebie i kobiety, której chce zapewnić życie lepsze, niż to, które mieli ich rodzice.



Po premierze oprócz entuzjastycznych recenzji na temat realizacji filmu, pojawiły się zarzuty o "epatowanie nędzą". Temat mieszkania w slumsach setek tysięcy obywateli supermocarstwa, jakim są Indie jest bardzo drażliwy dla indyjskiej opinii publicznej (która jednocześnie skrytykowała rząd Indii, gdy w oficjalym oświadczeniu podziękował reżyserowi "Slumdoga" za zwrócenie uwagi na palący problem skrajnej nędzy w kraju). Nie mniejsze kontrowersje wzbudza temat powszechnego skorumpowania indyjskich stróżów prawa (którzy są zobrazowani w postaciach funkcjonariuszy przesłuchujących Jamala), a także powszechnej przemocy czy obojętności wobec praw człowieka i nieludzkiego traktowania dzieci (jak handel żywym towarem, bestialskie praktyki jak wypalanie oczu dzieciom, które są przeznaczone do zarabiania na życie żebrackim śpiewem na ulicach).




Ponadto ciągle nierozstrzygnięta zostaje kwestia przyszłego życia najmłodszych aktorów, którzy do filmu wnieśli masę świetnej energii, świeżość, urok i autentyzm, a po zakończeniu zdjęć i kilku chwilach promocyjnego blichtru musieli wrócić do slumsów. Danny Boyle obiecał im pomoc (założył dla nich specjalne fundusze powiernicze), oni sami wręcz błagają o wsparcie ze łzami w oczach, kiedy przyjeżdżają do nich ekipy telewizyjne.



"Slumdogiem" Danny Boyle ugruntował swój status reżysera kultowego zdobyty po "Trainspotting" (1996)

fotografie