Dwa dni w Paryżu

reż. Julie Delpy
scen. Julie Delpy
2007

Nie wiem, czy powinnam go polecić jako film dla par - z jednej strony jest to gotowy przepis na to, jak nie powinien wyglądać udany związek, jednak z drugiej - wiem, że dla wielu osób film mógłby być swoistym zwierciadłem, w którym raczej nie chcieliby się przeglądać...

Niewątpliwą zaletą "Dwóch Dni w Paryżu" jest kapitalny, szalenie błyskotliwy scenariusz napisany przez Julie Delpy, bardzo cyniczny jednocześnie, co sprawia, że film nie jest klasyczną komedią, a raczej - satyrą na związki damsko-męskie i długie procesy poszukiwania drugich połówek jabłka.
Świetna jest obsada - Julie Delpy (Marion) i Adam Goldberg (Jack) dają autentyczny aktorski popis, ona - wyzwolona Francuzka, on - znerwicowany, neurotyczny Amerykanin szukają romantyzmu w Europie. Przyjeżdżają do Paryża i odwiedzają jej rodziców, którzy, nie dosć, że słabiuteńko mówią po angielsku, w dodatku w burzliwej hippisowskiej młodości byli jeszcze bardziej wyzwoleni, niż ich córka (Matka miała romans z Jimem Morrisonem, ojciec jest stale artystą plastykiem o, delikatnie mówiąc, kontrowersyjnym, żeby nie powiedzieć obscenicznym obejściu).
Podczas spacerów paryskimi ulicami Marion i Jack spotykają znajomych i wśród nich byłych kochanków Marion, co podnosi temperaturę ich relacji, wzmaga frustrację Jacka, prowadzi do kłótni i wywołuje refleksje na temat sensu istnienia ich związku.
Wisienką na torcie jest Daniel Brühl jako szalony antyglobalista podkładający bomby w toaletach restauracji McDonald's.

Zakończenie filmu jest niejednoznaczne. Marion i Jack przekonują się, że są jak ogień i woda, jak najgorsza ze wszystkich par świata, a jednocześnie - że nie mogą bez siebie żyć. I dlatego właśnie powinni być razem.

fotografie