Zabić bobra

scenariusz i reżyseria: Jan Jakub Kolski

Jan Jakub Kolski w swoim najnowszym filmie niepokoi, zaskakuje i, co najważniejsze, porusza nietknięty dotąd w polskim kinie temat arcytrudnej sztuki zaadaptowania się w rzeczywistości po powrocie z frontu. "Zabić bobra" to obraz nieznośny, osobliwy, czasami wręcz przykry w odbiorze. A jednak, jestem przekonana, że poprzez bezkompromisowe potraktowanie treści, to jednocześnie film naprawdę ważny.

Eryk (nagrodziny na MFF w Karlowych Warach Eryk Lubos) jest weteranem z Iraku i Afganistanu. Powraca do swojego domu, by rozpocząć przygotowania do skomplikowanej misji. O jej kolejnych elementach dowiaduje się krok po kroku od niezidentyfikowanego, znanego tylko sobie mężczyzny, z którym sporadycznie rozmawia przez telefon. Zachowuje się jak przybysz z zupełnie innych czasów, jest dziwaczną hybrydą niedzisiejszej estetyki z supernowoczesną technologią umożliwiającą mu pracę. Starannie przygotowaną operację komplikuje jednak poznana przypadkiem ekscentryczna dziewczyna (intrygująca Agnieszka Pawełkiewicz), która w Eryku szuka opiekuna, powiernika i kochanka.

Eryka i dziewczynę dzieli bardzo dużo, ale to, co ich łączy, to obezwładniające demony przeszłości: oboje muszą się ich pozbyć, by odzyskać spokój. Wielki dom staje się dla nich miejscem nie tylko oczyszczenia, ale także pewnym uniwersum, gdzie zaczynają mówić nawet o miłości, którą każde z nich rozumie na swój własny, równie anormalny sposób.

Reżyser porzuca swoją stylistykę i dobrze znany z innych filmów ("Jańcio Wodnik", "Historia kina w Popielawach") Jańcioland, a jednak udaje się w tym filmie odnaleźć elementy sielsko-anielskiej wsi, poddane teraz zupełnej destrukcji: o przydrożnej kapliczce nikt nie pamięta, a przepiękny dworek jest kompletnie zdewastowany tak, jakby Jan Jakub Kolski chciał wykrzyczeć, że to nie jest czas idylli, że nie ma na nią miejsca, albo że ma ona prawo powrócić dopiero wtedy, gdy rzeczywistość, o której opowiada, zmieni się chociaż trochę na lepsze.

Eryk Lubos podczas spotkania po pokazie "Zabić bobra" przytoczył słowa Jana Jakuba Kolskiego, który powiedział, że istnieją filmy, które należy oglądać stojąc na palcach, czyli mając nieco szerszy horyzont, niż widz wtopiony w bezmyślnie patrzący się tłum. I rzeczywiście, również "Zabić bobra" jest filmem, na który trzeba się otworzyć, bo to bardzo nieprzyjemne kino, pełne brudu, gorzkich emocji i autentycznie przerażającej prawdy.
Muszę przyznać, że po seansie długo nie mogłam wypędzić filmu z głowy i z każdą kolejną refleksją przekonywałam się, że reżyser naprawdę wiedział, co robi.

Jan Jakub Kolski pozostaje jednym z moich ulubionych (jeśli nie ulubionym!) polskich reżyserów, a Eryk Lubos swoją rolą w "Zabić bobra" potwierdza, to, co pokazał w swoich najlepszych rolach: że nie lubi w kinie banału.
A ja go właśnie za to (pomimo że czasami zdarza mu się zboczyć z tej konsekwentnej drogi) bardzo lubię.

fot. Marcin Oliva Soto (www)

Film obejrzałam w ramach festiwalu ZOOM-Zbliżenia, który odbywa się każdego roku w moim rodzinnym mieście, więc mam do niego szczególny sentyment.

Więcej informacji o festiwalu TUTAJ.

fotografie: wakacyjnekadry.pl, radioram.pl, tvp.info

PS. Zmieniłam nieco szablon bloga, bo wcześniej marnowało się kilka centymetrów z lewej strony. Nie jestem szczególnie uzdolniona w kwestiach informatycznych, więc czeka mnie jeszcze sporo pracy, ale mam nadzieję, że teraz prezentuje się odrobinę lepiej :)