(moje) Ulubione role Javiera Bardema, część 1.

Koniec sesji egzaminacyjnych = upragniony odpoczynek i powrót do pisania!
Do wielkiego, bezkrytycznego, trwającego już sześć* (!) lat uwielbienia dla Javiera Bardema przyznawałam się już wcześniej (na przykład TUTAJ). Dlatego z całej jego filmografii postanowiłam wybrać filmy i role, które lubię najbardziej (i to zadanie okazało się dużo trudniejsze, niż myślałam!):

kolejność chronologiczna!

Raul - "Szynka, Szynka" (reż. Bigas Luna, 1992)

W tym filmie najbardziej pociąga mnie dziwaczny humor - jedna z głównych cech opisu świata, którym rządzą seks i jedzenie (nierzadko zupełnie jednocześnie) - oraz zakorzenienie opowieści w hiszpańskiej tradycji.

Javier Bardem pojawia się tu jako prowincjonalny, nieokrzesany casanova, który przypadkowo i z czarującym (choć odrobinę prymitywnym) wdziękiem wchodzi w pewien zaaranżowany miłosny wielokąt.

David - "Drżące ciało" (reż. Pedro Almodóvar, 1997)

Javier Bardem wciela się w tym filmie w policjanta Davida, będącego jedną z najbardziej tragicznych postaci, jakie można spotkać u Almodóvara: po pierwsze, podczas policyjnej akcji zostaje postrzelony przez własnego przyjaciela (wobec którego sam nie był oczywiście w porządku - romansował z jego żoną), po drugie, wskutek wypadku do końca życia musi jeździć na wózku inwalidzkim, a po trzecie - zostaje porzucony przez kobietę, którą kochał i którą ocalił z narkotykowego półświatka.

(Przyznam zupełnie szczerze: nie wiem, czy to rola Bardema podoba mi się jakoś szczególnie, czy po prostu bardzo (!!!) lubię ten film i stąd pojawia się on w tym rankingu. Niemniej, polecam gorąco)

Reinaldo Arenas - "Zanim zapadnie noc" (reż. Julian Schnabel, 2000)

Film Schnabela to fascynująca opowieść o życiu Reinaldo Arenasa - kubańskiego pisarza. Jego kariera literacka, związki z mężczyznami, życie na emigracji, choroba, ale również nieprawdopodobna pasja życia przeplatają się z fragmentami dotyczącymi kubańskiego reżimu i rewolucji. Javier Bardem mistrzowsko sportretował głównego bohatera: jego upór, talent, bunt i gorące uczucia. 

Reżyser filmu jest znanym amerykańskim artystą-plastykiem, dlatego oglądając "Zanim zapadnie noc" warto zwrócić uwagę na malarskość kadrów, nieustanne podkreślanie wielkiej siły sztuki oraz namacalną wręcz ekscytację, z jaką Julian Schnabel odkrywa przed widzami kolejne epizody z życia pisarza, w których rzeczywistość miesza się z surrealistycznym snem.

ciąg dalszy nastąpi...

* W styczniu 2007 roku razem z Tatą obejrzałam "Zanim zapadnie noc" na Ale Kino. I właśnie tak się zaczęło.

fotografie: listal.com