Mój Rower

reż. Piotr Trzaskalski

scen. Wojciech Lepianka, Piotr Trzaskalski

2012

Wydawałoby się, że niewiele więcej można powiedzieć w kinie o konflikcie pokoleń. I rzeczywiście, Piotr Trzaskalski w swoim filmie "Mój rower" nie dochodzi do przełomowych wniosków, ani nie odkrywa przed widzami nieznanych czy zapomnianych prawd. A jednak, ciężko byłoby chyba znaleźć film, który o trudnościach w międzygeneracyjnej komunikacji opowiadałby z takim wdziękiem, w tak urokliwych krajobrazach i z tak stylową oprawą muzyczną.

Włodek (Michał Urbaniak) jest alkoholizującym się byłym muzykiem. Gdy pewnego dnia porzuca go żona (Anna Nehrebecka) i na dodatek trafia do szpitala, z nieco odległych zakątków Europy do Włodka przyjeżdżają syn Paweł (Artur Żmijewski) i wnuk Maciek (Krzysztof Chodorowski). Mężczyźni postanawiają przekonać Włodka do uroków trzeźwości, odnaleźć babcię i przywrócić życie dziadka z powrotem na dobre tory.

Film ma bardzo niespieszne tempo, ale pełen jest scen, które nadają mu kolorytu (i podkreślają styl oraz wrażliwość reżysera, znane chociażby z nakręconego dziesięć lat wcześniej filmu "Edi"). Tytułowy rower z pozornie lekkiego i niewiele znaczącego leitmotivu filmu zmienia się w pewnym momencie w główny rekwizyt minitraktatu o odwadze i ojcowskiej miłości. 
Poszukiwanie matki okazuje się być dla Pawła także sentymentalną podróżą do dzieciństwa i okazją do poznania osób, które wcale nie są mu najbliższe: matki, ojca i syna.

Obsada też naprawdę mi się podobała, bo główne role to trzy przemiłe niespodzianki: Michał Urbaniak, tutaj nieco rubaszny, kreuje swoją postać z dużą dozą delikatności oraz instynktowną (to jego debiut na ekranie) frywolnością. Również debiutującego w długim metrażu Krzysztofa Chodorowskiego kamera wprost uwielbia, a ja polubiłam oglądanie na ekranie jego rozterek i przepięknie sportretowanej relacji jego bohatera z dziadkiem. I trzymam kciuki za kolejne role. 
Artur Żmijewski natomiast porzuca nieskazitelną dobroć ojca Mateusza, do której przyzwyczaił nas swoją rolą serialową (jasne, oglądam "Ojca Mateusza", niezbyt często, ale jak przypadkowo natrafię na jakiś odcinek skacząc po kanałach podczas kolacji, zawsze sprawia mi to sporą przyjemność) i w "Moim rowerze" staje się bardzo zdolnym, ale i nieznośnie egocentrycznym pianistą. A scena wspólnego, zupełnie przypadkowego muzykowania Włodka i Pawła jest przepiękna i autentycznie poruszająca.

Film jest być może nieco przewidywalny, ale pozostawia po sobie uczucie delikatnego niepokoju i wzbudza (przynajmniej we mnie wzbudził!) refleksje na temat bliskości, rodzinnej czułości i wyrozumiałości. Mam wrażenie, że wszystkie te uczucia wzmaga niepowtarzalny klimat filmu, wykreowany przede wszystkim za pomogą zdjęć Piotra Śliskowskiego oraz muzyki Wojciecha Lemańskiego. Obraz niesie ze sobą mimo wszystko również całą masę ciepła i pełen jest humoru, który trafił zupełnie w moją wrażliwość, dlatego seans "Mojego roweru" był dla mnie naprawdę sporą przyjemnością.

PS. Wielu z Was pewnie nie zdziwi, że niemal od razu po obejrzeniu polskiego filmu zabrałam się za jego opisywanie, ale jeśli ktoś z Was wpadł na blog przypadkiem, lub śledzi go od niedawna przypomnę, że polskie kino interesuje mnie szczególnie i kocham je miłością bezwarunkową. Inne teksty na temat polskich produkcji znajdziecie otagowane słowem Polskie.

fotografie: moj-rower.tvn.pl