Trzy Metry Nad Niebem

Tres Metros Sobre El Cielo

reż. Fernando González Molina

scen. Ramón Salazar

2010

Bardzo lubię melodramaty, tak samo, jak bardzo lubię płakać na filmach i wczuwać się w zawiłe czy tragiczne losy głównych bohaterów. I pomimo tego, "Trzy metry nad niebem", uznawane przez tysiące (nie tylko hiszpańskich) nastolatek za jeden z najbardziej emocjonujących obrazów dekady, wydał mi się filmem nie tyle niemal pozbawionym emocji, co absolutnie kuriozalnym. 

I wcale nie dlatego, że być może zdążyłam wyrosnąć z fascynacji high school dramas.

Hugo (Mario Casas) i Babi (María Valverde) poznają się w mało romantycznych okolicznościach - w ulicznym korku. Ich drogi jednak będą krzyżować się wielokrotnie, by zdążyli stracić dla siebie głowę i rozpocząć zakazany romans: dziewczyna pochodzi bowiem z eleganckiej, zamożnej i nieco konserwatywnej rodziny, chłopak natomiast był sądzony za napad, bywa niepokojąco agresywny i na dodatek skrywa mroczny sekret, który stał się bezpośrednią przyczyną jego przemiany z wzorowego ucznia w przywódcę miejscowego gangu motocyklowego. 

Dlaczego "Trzy metry nad niebem" to dla mnie film-kuriozum? Przede wszystkim to absolutny koktajl gatunków. Melodramatyczna opowieść przeplata się z sekwencjami wyjętymi z filmów sensacyjnych, elementy komediowe mieszają się ze scenami akcji, a dramat sąsiaduje tu z nieco patetycznymi kadrami młodzieżowego romansu. A co najważniejsze, przez cały seans miałam wrażenie że film Gonzáleza Moliny jest parodią (lub chociaż pastiszem) każdego z tych gatunków.

"Trzy metry nad niebem" to produkcja, która żyje swoim życiem zupełnie poza filmową opowieścią. Wcielający się w główne role Mario Casas i María Valverde prywatnie są parą, hiszpańska młodzież z upodobaniem cytuje scenarzystów (tytułowe trzy metry nad niebem oznaczają bowiem stan pełnej ekscytacji czy nieskończonego szczęścia odczuwanych z powodu odnalezienia miłości życia), a kampania promocyjna sequelu była w Hiszpanii tak intensywna, że po pierwszej części spodziewałam się obfitości emocji lub po prostu przyjemnego filmu na wieczór z przyjaciółkami.
Niestety (i pomimo wysportowanych mężczyzn bez koszulek i natchnionych dziewcząt z problemami), film zamiast poruszyć wszystkie struny naszej uczuciowości, wzbudzał pusty śmiech niedowierzania.
A może jesteśmy już po prostu zupełnie zgorzkniałe?

fotografie: listal.com